ORTAK ÖYKÜ .1 - Kurtlar

"Ortak Öykü" serisinde, hikayenin farklı kısımları farklı kişilerce yazılmıştır.

----o----o----o----

(Not:Bu hikaye bir kişi tarafından yazılmıştır.)

Soğuk karanlık bir kış gecesiydi; dışarısı çok ıssızdı, ben yavaş yavaş yürürken birden kurtların saldırısına uğradım. Ne yapacağımı şaşırdım koşmaya başladım; ben koştukça kurtlar da peşimden koşuyordu, o kadar hızlı koşmaya başladım ki bacaklarımın ağrısından ölüyordum…

Çok uzaktan belli belirsiz bir ışık gördüm, tıpkı masallardaki Yoga babanın evinden sızan ışık gibi. Hoş ben de kendimi üvey annesi ve kötü kız kardeşleri tarafından evden kovulan yeni yetme bir kız gibi hissediyordum; öykümün masala benzemesi bu halimde bile güldürdü beni ve ışığa doğru koşmaya devam ettim. Neyse ki evin çevresini sarmış olan dikenli tellerden ben kurtlardan daha kolay ve hızlı geçtim. Kapıyı hızlıca yumruklamaya başladım. On saniye kadar sonra yaşlı bir kadın açtı kapıyı ve beni içeri aldı.

İçerisi sıcacıktı; sobanın üstünde kocaman bir güğümde su ısınıyor ve hemen yanında da çay demleniyordu.

Tam yaşlı teyzeye teşekkür etmeye ve bana vereceğini tahmin ettiğim sıcak çayı yudumlamaya hazırlanmış halde kanepeye çökecektim ki gözüm kadına ilişti.  Bu, sevimli bir teyze falan değil, hain bakışlarını bana dikmiş, şimdi de beni haşlamak üzere kaynar çayı eline alıp bana doğru ağır ağır terliklerini sürüye sürüye yaklaşan korkunç bir kadındı!

Ayağa fırladım; dikenli tellerin ev tarafına geçmeyi başarmış kurtlar dışarıda uluyorlardı ama çarem yoktu: Kadın tam kaynar suyu üzerime boca edecekken sonunda kendimi dışarı atarak canımı zor kurtardım.

İşte şimdi altı kurtla göz gözeydik, fakat çok garip, kurtların bakışında o hain kadınınkilerle kıyaslandığında şefkat ve merhametten başka bir şey yoktu. Kurtlar etrafımı çevrelemişti ki,kadının da elinde  kaynar suyla arkamdan yaklaşmakta olduğunu gördüm.

Kurtları görünce yüzü öyle asıldı ki kadının, ne hissedeceğimi bile şaşırdım; ''hoşt''dedi, "kışt''dedi, ne yaptıysa kurtları kovamadı etrafımdan. Küfürler savurarak uzaklaştı kadın.

Kurtların beni kurtarmasına önce anlam verememiştim ki az sonra anladım: Beni kendileri yemek içinmiş…

                                                                                                                   Pınar ÇEZİK